For dette handlar om meir enn eit hus. Det er eit stykke levande historie, midt i Hamar, der gamle verdiar får nytt liv – takka vere menneske som ser verdien i det som var.

Når vi vandrar gjennom romma, er det som å kjenne historia puste oss i nakken. Huset har stått her gjennom tiår med endring, men det har aldri mista sitt eige vesen. Veggane har høyrt barnelatter frå ungar som sprang gjennom gangane på 30-talet, dei har lytta til lågmelde radiosendingar om verdskrigen, og dei har vore vitne til kveldar fylt med levande lys og dunkle samtalar om framtida – den framtida vi no lever i, som dei den gongen knapt kunne førestilt seg.

Under oppussinga vart det funne gulna aviser frå 1927, då bygginga og isoleringa tok til – dei fortalde om Charles August Lindbergh, som stod klar til å gjennomføre den første direkte soloflukta over Atlanterhavet. Det er noko underleg med gamle hus – korleis dei kan få deg til å kjenne deg som ein del av noko større, ei lang rekkje menneske som har levd liva sine innanfor desse veggane.

Huset har sett tider kome og gå, men det har alltid vore der – stødig, ventande, ivrig etter å bli fylt med nye stemmer, nye minne.

Og no, etter vår restaurering, står det klart for ei ny epoke – ein stad der fortid og notid møtest, der verdiane vi ønskjer å ta vare på, får rom til å spire vidare.

Eli Kristine Saastad fortel at folk ofte stoppar opp når dei går forbi huset.

– Det er ei sjel som berre finst i gamle hus som vi er ute etter, seier ho.

Huset vert no brukt som heilårsbustad, og gjennom ein lang prosess er det sett i stand på ein berekraftig og varsam måte.

– Me ville tilbakeføre huset mest mogleg til slik det ein gong var, og samstundes få det til å fungere etter dagens standard, forklarer Saastad.

«Lillebo» har fått støtte frå Kulturminnefondet, og prosjektet har også motteke støtte frå Enova.

Tilskotet frå Kulturminnefondet gjekk til å leggje nytt skifertak og restaurere dei originale vindauga. Huset hadde opphavleg skifertak, men dette vart erstatta med sementstein ein gong i løpet av andre halvdel av 1900-talet. Tilbakeføringa til skifer er godt dokumentert den bidreg til å framheve bygningas stilmessige særpreg. Skifertak er dessutan svært haldbart ved rett vedlikehald.

Vindauga er frå byggeåret og inneheld handblåst glas. Istandsetting og bevaringa av vindauga ser Kulturminnefondet på som svært positivt. Vindauga er viktige for huset sitt uttrykk og fungerer som vitnemål om tidlegare handverk.

Huset er ein viktig del av kulturmiljøet i området, og eigarane av «Lillebo»  ønskjer å bidra til å ta vare på historia – både for seg sjølve og for framtidige generasjonar.